sobota, 9 czerwca 2012

Rozdział 18: "Kocham.."


  Minął tydzień w ciągu tego całego tygodnia widziałam się z chłopakami tylko trzy razy. Trzy razy. Mało? Tak. Ale te trzy raz bardzo zbliżyły mnie do Niallera. Jesteśmy ze sobą o wiele bliżej niż przedtem. Dużo rozmawiamy, ale nie o Juli. Zrozumiałam, że nie chcę z nim o niej rozmawiać. Jeśli z nią nie jest to znaczy, że to dla niego zamknięta przeszłość. Rozmawiam z nim o wszystkim. O życiu, przyszłości, ulubionych rzeczach,  muzyce. Często się przytulamy, ale to chyba dobrze, a po za tym te uściski są raczej przyjacielskie. Dużo przemyślałam. Kocham Nialla. Spałam z Harrym. To nie ma sensu. Zachowujemy się z Harrym jak przyjaciele. Żadne z nas nie wspomniało już o tej nocy. Zabierzemy to najwyżej do grobu. James. Tak go jeszcze bardziej nie cierpię. W dzień w dzień ma w stosunku do mnie dziwne uwagi. Myślałam, że gdy spędzę z nim chwile to wszystko się ułoży. Jednak ja nie potrafię na niego spojrzeć. Muszę zacząć się z nim dogadywać bo tak wypada.
   Nie idę dziś do szkoły, bo postanowiłam spotkać się z Niallem. Po południu mam prace w biurze ojca, a  on koncert w jakimś domu dziecka. Więc spotkam się z nim od 8 do 13 wiem dziwnie to brzmi. Taki jakby nasz własny plan lekcji. Ale wolę tak  niż wcale. Pogoda w Londynie jak zwykle pochmurna. Zawsze kochałam słońce ale teraz nie mogłabym żyć bez codziennego deszczu. Pokochałam tą atmosferę gdy pada deszcz a ludzie nie śpiesząca się wędrują ulicami Londynu, a tak naprawdę to każdy biegnie by uchronić się przed deszczem. Londyn. Miejsce wielkich zmian wielkich miłości. Deszcz to oznaka miłości. Każdy przecież marzy o pocałunku w deszczu no więc Londyn powinien być miastem miłości. Ubrałam się (http://www.photoblog.pl/maszgusst/114494499) zrobiłam lekki makijaż i zeszłam na dół. W kuchni siedział ojciec i James. Nalałam sobie kawy i usiadłam przy stole. Ojciec o czymś dyskutował przez telefon. Posłał mi uśmiech i wyszedł do swojego gabinetu.
-Gdzie się dziś wybierasz?- James patrzył się na mnie z swoim uśmiechem, który wręcz potrafił zabić
-Nie twoja sprawa..- wstałam od stołu odstawiając kubek na szafce- Powiedź ojcu, że spotkamy się w biurze.
-No ma mi powiedzieć?- spytał tata stając tuż za mną.
-To, że dziś przyjdę sama do twojego biura..- pocałowałam go w policzek i sięgnęłam bo torebkę- Pa.
-A co ze mną?- odwróciłam się i zobaczyłam zdzwioną twarz ojca i dziwaczny uśmieszek Jamesa.
-Ty pocałuj się sam. Pa- rzuciłam i wyszłam.
     Niall czekał już na mnie w samochodzie. Uśmiechnęłam się gdy tylko go zobaczyłam. Weszłam do samochodu i od razu się do niego przytuliłam.
-Fajnie cię widzieć..- powiedziałam nadal się do niego przytulając.
-To ja się cieszę..- odsunęliśmy się od siebie- No to jedziemy mamy tylko 5 godzin dla siebie.
-Czemu tak mało?-spojrzał na mnie, a potem znowu na drogę
-Dziś mija kolejny miesiąc i dziś zadzwoni Julia- przetarł swoje oczy, a ja przeniosłam swój wzrok na okno.
-Rozumiem..- powiedziałam po chwili.
Dojechaliśmy nad jezioro. Było tam pięknie. Kocham wodę. Kocham pływać. Jednak pogoda na to nie pozwalała. Wyszliśmy z samochodu. Niall wziął mnie za rękę. Spojrzałam na niego. Uśmiechał się w taki sposób jakbym była jedyną dziewczyną na ziemi. Jakbym tylko ja liczyła się dla niego. Poprowadził mnie na pomost. Sary drewniany, ale piękny. Na końcu pomostu stał koszyk i był rozłożony koc.
-O mój boże…- powiedziałam, a Niall się zaśmiał.
-Chciałem żeby było idealnie- odwróciłam się do niego chwyciłam jego twarz w swoje dłonie.
-I tak jest..- usnęłam jego usta. I czekałam na jego reakcje. On musnął moje usta.
Usiedliśmy na kocu, śmiejąc się opowiadając o sobie. Szczere rozmowy wychodzą nam najlepiej. Minęłam nam jedna godzina a po nie koljna. Gdy jestem z nim  czas płynie za szybko. Nagle jak to w UK zaczął padać deszcz.
-Chodź!!- krzyknął Niall biorąc w jedną rękę koszyk i koc. Drugą zaś podał mi. Dobiegliśmy do drewnianego domu. Weszliśmy do sierotka- Wybacz, ale nie przewidziałem deszczu..
-Nie musisz przepraszać przecież to normalna pogoda.. kocham deszcz..- poprawiłam włosy które spadały mi na twarz.
Niall rozpalił w kominku. Od razu zrobiło się cieplej i romantyczniej.
-Proszę weź koc będzie ci cieplej..-podał mi koc. Usiał przy kominku. Przysiadłam obok niego. Czułam, że jest nieobecny, że nie zwraca na mnie uwagi. Usiadłam więc mu na kolanach- Cooo? Ty robisz..?- spytał lekko speszony.
-Nie chcę żebyś zachorował..- chwyciłam znów jego twarz i pocałowałam go. Całowaliśmy się przez chwile. Aż Niall obrócił głowę.
-Przepraszam cię na moment..- sięgnął po telefon..
-I co dzwoniła?- zaczęło mnie to irytować, ale nie chciałam dać tego po sobie poznać.
-Nie. Zadzwoniła do Harry’ego i chłopaków ale nie do mnie.- po smutniał jeszcze bardziej.
Zeszłam mu z kolan pozwalając mu by mógł przejść się po pokoju. Czułam że go tracę,  a przecież co dopiero starałam się go odzyskać. Odzyskać od Juli, która wyjeżdżając zabrała go. Chodził po pokoju przeczesując swoje blond włosy. Owinęłam się w ciepły koc i zerknęłam na swój telefon. Jeden sms. Od ojca.
Tata: „ Córeczko mam dla ciebie podwójne zaproszenie na imprezę charytatywną. Pójdziesz może z Jamesem?”
L: „Spokojnie będę miała z kim iść. :)”
Spojrzałam na Nialla. Stał i patrzył w okno.
-Niall.?-chłopak momentalnie na nią spojrzał. Wstałam i podeszłam do niego. Przytuliłam się do niego tym samym okrywając go kocem. Poczułam jak jego ręce zataczają koła na moich plecach. Podniosłam wzrok- Pójdziesz ze mną na imprezę dla fundacji „Nadzieja na przyszłość”?
-Tak.. mogę iść- znów musnęłam jego usta. Jednak on cofnął się ode mnie.
-Przepraszam wiem, że nie powinnam ale jakoś nie umiem się powstrzymać.
-Nie przepraszaj po prostu ja.. dziś… to… po prostu dzisiejszy dzień  jest trudnym dla mnie..- spojrzał w okno poczułam jak uwalnia mnie z uścisku- przyniosę ci coś do picia..
Wyszedł zostawiając mnie samą. Usiadłam na kanapie, bawiąc się swoim telefonem. Po chwili zobaczyłam, że Niall zostawił swój telefon. Długo nie myślałam, wiedziałam co muszę zrobić. On musi być mój, a nie jej. Ale to samolubne. Wzięłam jego telefon. Funkcja sms. Do: Julka. Ale co napisać. Co mam napisać żeby ucichło… co? Wszystko. Odłożyłam telefon bo nie wiedziałam co napisać.
-Proszę- powiedział Niall podając mi kubek herbaty. Posłałam u uśmiech jednak nie dostałam go w zamian od niego.
-Zrób to..- spojrzał na mnie z wielkim zdziwieniem- Napisz do niej, zadzwoń… no już..
-Wolę nie..- powiedział odkładając telefon na stoliku.
-Opowiem ci coś ok?- skinął głową- Oglądałam kiedyś film, bardzo fajny, opowiadał historię nastolatków którzy darzyli się taką miłością jak nikt inny. Kiedyś gdy wracali z imprezy dał jej swoją bluzę.. nigdy jej mu nie oddała. Miałą ją zawsze przy sobie. Jednak musieli się rozstać bo on wolał karierę koszykarską kazał jej wyjechać wmawiając jej że to dla niej. Minęły dwa lata. Dwa długie lata a ona zawsze wieczorem siadała z kakałem  w jego bluzie słuchając ich muzyki.. zadzwonił do niej a ona powiedziała że tęskniła i że kocha.. wrócili do siebie..- chciałam jeszcze coś powiedzieć jednak przerwał mi..
-Ale moje życie to nie film..
-Wiem, ale…- spojrzał na mnie – Niall?
-no.- powiedział tak jakby od niechcenia.
-Wiem, że to może głupie pytanie, ale.. ale czy mógłbyś mnie pokochać tak jak Julię?
Zamurowało go to pytanie. Widziałam to po jego minie i spojrzeniu.
-Tak myślałam- powiedziałam wstając- Przestało padać możemy wracać?
Skinął głową nic nie mówiąc. Droga do domu. Było cicho. Nie spojrzałam na niego. Nie chciałam. Patrzałam w okno. Znów padał deszcz. Zakochałam się. Jak głupia wierzyłam, że coś z tego będzie, ale teraz wiem że nie. Nagle Niall zjechał na stacje.
-Zatankuje tylko ok?- powiedział spokojnym głosem.
-Jak chcesz..- Niall wyszedł z samochodu. Od razu podeszli do niego fani. Jakieś 20 osób, a z autobusu wysiadło jeszcze kilku.
Miałam chwile. Teraz gdy wiem, że On nigdy mnie nie pokocha, nigdy ze mną nie będzie jestem pewna że mogę to zrobić.
Do: Julki
„Mimo tego , że dzielą nas kilometry i mimo tego ,że pewnie już o mnie zapomniałaś chciałem ci na pisać, że dziękuję za wszystko. Że nadal Cię kocham i tęsknie. Nie mam pewności czy w ogóle to przeczytasz ale mam nadzieje. Już zawsze będę twój! Kocham :*”

Odłożyłam telefon i spojrzałam w stronę Nialla. Szedł w stronę samochodu.
-Przepraszam, ze tak długo, ale..- spojrzałam na niego i posłałam mu skromny uśmiech
-Nie musisz przepraszać..
Już się nie odezwałam milczeliśmy. Chyba nigdy nie mieliśmy o czym rozmawiać. Dojechaliśmy do mojego domu. Odpięłam pasy i spojrzałam na niego.
-Żegnam. Dziękuję za ten dzień..- otworzyłam drzwi i wyszłam, spojrzałam na drzwi od domu odwróciła się i spojrzałam na Nialla- Spokojnie nie musisz już iść ze mną na tą imprezę..- zamknęłam drzwi i poszłam w stronę domu. Odwróciłam się przy drzwiach. Niall stał i jeszcze nie odjechał. Zrobiłam dobrze. Bo on ją kocha, a ja nie chcę go do niczego zmuszać.
   Wszedłem do domu i od progu przywitał mnie James.  Spojrzał na mnie i podszedł mnie przytulić.
-Przykro mi..- wyszeptał. Nic nie powiedziałam, pozwoliłam mu na to . Chciałam żeby ktoś mnie teraz przytulił- Chodź…- pociągnął mnie za rękę do swojego pokoju. Usiadłam na jego łóżku, a on wyjął szklaneczki i coś mocniejszego. Podał mi napełnioną szklane i usiadł obok mnie- To najlepsze na zranione serce..
-Ale moje nie jest zranione- powiedziałam
-ok.. no to na samotność.
Minęła godzina na opowiadaniu jak to Niall mnie zwodził i rozkochiwał. Po tej godzinie byłam już troszkę wcięta. Napisałam eska to ojca, że źle się czuję i nie przyjdę.
Nagle James dotknął ręką moją dłoń. Nie zwróciłam na to uwagi, ale gdy dotknął mojego ramienia, zaprotestowałam. Rzucił mnie na łóżko. Rozerwał moją bluzkę. Chciał zdjąć mi spodnie. Jednak udało mi się wyrywać. Nie na długo. James pociągnął mnie za włosy. Leżałam na podłodze. Z ciągnął  mi spodnie. Zaczął mnie całować. Biłam go jednak to na nic. Udało mi się uciec do swojego pokoju. Zamknęłam drzwi i uciekałam do łazienki. Usłyszałam jak z hukiem otwierają się moje drzwi.
-Otwieraj gówniaro!!!- wali w drzwi. Schowałam się w kącie. Drzwi do łazienki otworzył się i zobaczyłam go z nożem- Chodź do mnie… proszę…
Nie chciałam iść. Pociągnął mnie za rękę. Kolejny raz rzucił na łóżku. Wiedziałam, że nie wygram. Leżałam bezbronnie. Czekałam aż to się skończy. Skończył. Odwrócił moją zapłakaną twarz tak bym na niego patrzała. Uśmiechnął się do mnie i wyszedł. Poszłam do łazienki. Wzięłam prysznic. Łzy płynęły mi strumieniem. Dłonie trzęsły mi się jak szalone. Usiadłam na łóżku z laptopem. Zalogowałam się na twittera. I dodałam wpis:
„Czuję się jak śmieć.. wybaczcie ale ostanie dwie godziny były dla mnie okropne. Ps. N to nie chodzi o ciebie. Życzę wam szczęścia.”

Napisałam wiadomość do Juli. Napisałam:
„Cześć Julia.
Nie  znasz mnie ja ciebie osobiście też nie. Jednak wiem, że dużo osób ceni sobie ciebie. Masz cudowny głos. Cieszyłabym się gdybyś zgodziła się na występ dla fundacji „Nadzieje na przyszłość”.
Ucieszyło by to dzieci dla których jesteś wzorem do naśladowania. Jeśli byłabyś zainteresowania to odpisz na ten email prosto do ambasadora fundacji  nadzieja.na.przyszłość@op.pl
Lilly. :)”
Płakałam napisałam sms’a do chłopaków z One Direction.
Do Zayn’a
„Cieszę się, że mogłam Cię poznać, byłeś i zawsze będziesz dla mnie przyjacielem. Nigdy o tobie nie zapomnę. Dziękuję za każdą szczerą rozmowę, każdy spalony z tobą papieros. Żegnaj!”
Ustawiłam tak, żeby sms wysłał się równo za godzinę.
Do Harry’ego
„Wierze, że mi wybaczysz. Dziękuję Ci za tą noc. Jednak wiesz że cię nie kochałam. Ta jedna noc była cudowna. Przepraszam. Żegnaj!”

Do Niallera
„Chcę żebyś wiedział, że to nie przez ciebie. Zakochałam się w tobie, ale ty kochasz Julkę dlatego też napisałam do niej. Mam nadzieje, że mi wybaczysz. Odchodzę bo zostałam skrzywdzona, ale nie przez ciebie. Ty nigdy byś nikogo nie zranił. Pokaż jej że nadal o niej pamiętasz. Ona na pewno też.
Zakochałam się w twoich oczach, to ty nauczyłeś mnie żyć i cieszyć się życiem. Żegnaj..!

Poszłam do łazienki wzięłam wszystkie tabletki. Ubrałam się w (http://www.photoblog.pl/modnexozestawy/120741946) włączyłam ich płytę. Łączyłam kamerę.
Położyłam ją i zaczęłam łykać tabletki. Podśpiewując przy tym słowa piosenki. Zaczęło robić mi się zimno, ręce zaczęły mi się trząść. Wiedziałam że to już koniec, więc szepnęłam tylko, że KOCHAM!


 __***___
Dziękuję,   że zemną byliście. Takie beznadziejne zakończenie ale to zaszło za daleko. Tyle pomysłów, że zaczęło to tracić sens.
Dziękuję kochane za każdy komentarz.!
Dziś dodam prolog na bloga o Juli więc wyczekujcie.
Do zobaczenia za dwa miesiące.! :)

26 komentarzy:

  1. bardzo mi się podoba <3
    zapraszam do mnie gdzie przed chwilą ukazał się 29 rodział
    http://galaxy-strawberry.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  2. No Jezusie no... czy musiałaś ją uśmiercić?! No jak mogłaś... xcc Biedna Lily, zakochała się w moim aniołku, bez wzajemności. Ale teraz chociaż mam stu procentową pewność, że Niall na zawsze będzie z Julią. Jednakowoż wolałabym żeby był z Lily a z Julką dał sobie wreszcie siana. No ale to przecież, Twoje opowiadanie, więc nie będę Ci niczego zarzucać. Czekam na epilog, o ile będzie i na prolog na onething.bloog.pl

    [out-of-my-heart]

    OdpowiedzUsuń
  3. nie tylko nie to ;( przecież ona mogła spróbować z Harrym czy coś . albo wiem . niech ona się jednak odratuje tylko że po tym samobójstwie niech myśli że Harry jest jej chłopakiem czy coś ;p tylko błagam . nie uśmiercaj jej , tego opowiadanie .
    Ehh ... : (

    waiting-for-girl-like-you.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. nie głupie i w sumie jestem za :D

      Usuń
  4. Jejku :< szkoda że skończyłaś w takim momencie, ale trudno, bywa :D mam nadzieję że to nie koniec opowiadania :D

    OdpowiedzUsuń
  5. nie mam pojęcia jak to robisz, ale ja zawsze ryczę jak czytam twoje opowiadania ;o Jesteś niesamowita :) Jednak szkoda, że to już koniec, dosyć szybko, ale fajnie że nie zakończyłaś tego tak jak większość happy end'em :)
    -A

    OdpowiedzUsuń
  6. koniec? jak możesz? ja tak kochałam twojego bloga! teraz płaczę... dziękuję, że w ogóle pisałaś go <3

    A xx

    OdpowiedzUsuń
  7. Ale ... znów koniec? ... dlaczego? ... kurde. kończę z czytaniem opowiadań .. one zawsze się tak kończą ... ;(
    Ale i tak dziękuję, że w ogóle to pisałaś. <333

    OdpowiedzUsuń
  8. Zapraszm na moje 2 dopiero zaczynam http://1doczympragnieszoczymmarzysz1d.blogspot.com/
    http://mujswiatimojapasja.blogspot.com/
    świetny rozdział i czekam na kolejny

    OdpowiedzUsuń
  9. wow...
    nieźle...
    aż nie wiem co napisać...
    świetnie piszesz, mam nadzieję, ze uda ci się dodać coś wcześniej.. ;D
    pzdr ;*

    OdpowiedzUsuń
  10. Super ! .
    A mogłabyś dodać epilog . ? W sęsie napisać jak zareagował Hazza i Niall . ? : DDDDDDDD PROOOOOOOOOOOOOOOOOOSZE ; *

    OdpowiedzUsuń
  11. BŁAGAM CIĘ !!!
    nie kończ tego opowiadania ; /

    OdpowiedzUsuń
  12. Czytałam Twoje opowiadanie z takim zafascynowaniem, byłam pełna podziwu, że wymyśliłaś coś tak dobrego. Jesteś na prawdę niesamowita. Ale dlaczego tak go zakończyłaś ; < Lilly jest tak zajebiście wykreowaną bohaterką, że chyba będzie moją idolką ! Całym sercem chciałam, żeby Niall z nią był, żeby ją pokochał, żeby wszystko skończyło się dobrze. Wiem, że happy end'y ją banalne, ale nie mogę przeżyć tego zakończenia ? Czy to już jest koniec czy może dopiero się rozkręca i będziesz pisała dalej ? Kocham to opowiadanie, ale jeśli dodasz epilog to boję się, że nie będę dała rady tego przeczytać. Beczałam teraz i prawdopodobnie beczałabym na epilogu. Wiem, że masz własną wizję tego opowiadania, własny pomysł, ale dlaczego aż taki pesymistyczny ; << Boże, czytałam tyle opowiadań, ale to jest zdecydowanie najlepsze! Proszę nie rób mi tego i nie kończ go tak ! Ono jest za dobre, żeby teraz go uśmiercić ; < Nawet nie wiesz z jakimi emocjami to teraz piszę ; ) Och, cały czas myślę o tym, że mój Niall, obiekt moich wzdychań, bohater moich snów i marzeń nie będzie z dziewczyną, która jest od początku tego opowiadania moja idolką ! Proszę Cie, spraw żeby to opowiadanie skończyło się happy end'em. Banalnym, ale szczęśliwym ! ZRÓB TO DLA WSZYSTKICH, KTÓRZY CHCĄ ABY LILLY BYŁA Z HORANEM ! <33 Mam nadzieję, że to nie jest koniec opowiadania. Że tj. dopiero swego rodzaju dłuugi początek historii Nialla i Lilly <33 Pozdrawiam ; )

    OdpowiedzUsuń
  13. To nie może być koniec! ;(
    Proszę Cię żeby ją uratowano !
    Ona nie może zginąć a to nie może się skończyć !

    OdpowiedzUsuń
  14. hej :) tu i like carrots, prowadzę bloga pt. only you make me smile. blog zmienił adres, tu jest nowy->http://only-you-make-me-smile-1d.blogspot.com
    obserwujesz go więc myślę że Cię to zainteresuje :)
    przepraszam za utrudnienia

    OdpowiedzUsuń
  15. Jezu dziewczyno , nie przestawaj pisać , kocham twoje opowiadanie i normalnie rycze i nie moge sie opanować , po przeczytaniu tego rozdziału . Gratuluję ci talentu , jesteś wspaniała , normalnie nie wiem co mam napisac , normalnie to co tu napisalas jakby zadziałało na mnie bardzo i caly czas jak przypominam se o tym rozdziale to rycze i nie mogę opanować łez . Super piszesz i rób to dalej , musze ci powiedzieć że JESTEM TWOJĄ FANKĄ i że odwalasz kawał dobrej roboty . :) . Niech Lily bedzie z Niallem i ich miłość wszystko przezwycięży . <3

    OdpowiedzUsuń
  16. Twoje opowiadanie jest mega , czzasem placze , a czasem sie smieje . prosze nie kończ ,to zakonczenie sprowadzilo mnie do lez , ryczalam jak dziecko , nie wiem dlaczego ono tak na mnie wpłynęło . Jestem wrażliwą osobą , ale nie wiedziałam że przez jedno opowiadanie rozkleje sie tak bardzo , zazwyczaj opowiadania konczą sie normalnie i są zwyczajne , a twoje opowiadanie ? . Twoje jest inne , takie prawdziwe . Kocham je U cb została przedstawiona sytuacja bardzo trudna w ktorej ojciec nie mial czasu dla dziecka i wg . . Nie musiałam czytac komentarzy , po to aby dowiedziec sie czy jest warto , wystarczy ze przeczytałam pierwsze linijki opowiadania , a one mnie wzruszyły na maksa . Prosze nie kończ , niech Lili żyje i niech bedzie z Niallem <3 . Prosze .

    OdpowiedzUsuń
  17. extra :D http://boodyandmind.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  18. [SPAM]
    Anioły od wieków stoją przy nas i obserwują. Patrzą na to, co dobre, ale i na to co złe. Są skłonni otworzyć bramy Raju przed każdym, kto się do nich zgłosi i zgodnie ze swą mądrością udzielają różnych łask. Najlepszym, absolutnie utalentowanym i obdarzonym godną podziwu lekkością pióra, wręczają złote lub platynowe szarfy, by jaśnieli ponad innymi. Innym, nie obdarzonym przez lost tak wspaniałym talentem, dają zwykłe, czarne szarfy. Są one znakiem, że ktoś coś próbuje, czegoś chce się nauczyć, ale daleka droga jeszcze przed nim. Nie jest w stanie jaśnieć niczym gwiazda nad anielskim orszakiem.
    Chcesz się przekonać, na którą szarfę zasłużyłeś? Czy powinieneś jaśnieć nad innymi, czy może z zazdrością spoglądać na tych, którzy u góry tworzą swe arcydzieła w blasku platyny? Zgłoś się! Chętnie przyjmiemy Cię w bramach Raju:
    http://raj-ocen.blogspot.com

    Anieli chętnie przyjmą w swe szeregi braci i siostry (rekrutacja otwarta).

    OdpowiedzUsuń
  19. swietny blog <3
    zapraszam do mnie - http://forevvvver-young.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  20. Jaki prolog?? Gdzie dodasz prolog? Tu??

    OdpowiedzUsuń
  21. boskie...! <3 zapraszam do mnie http://yfjfipjsozsep.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  22. Zapraszam na mojego bloga: http://true-story-true-life.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  23. Megaa <3
    zapraszam do siebie
    http://nie-zamkne-sie-przed-toba.blogspot.com/
    http://zawsze-there-gdzie-you.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  24. uwielbiam . po prostu fantastyczne . masz talent dziewczyno .:)

    OdpowiedzUsuń